Ik moest mezelf opladen, want energie is een must. Het is de bakermat van nu, zonder energie ben je slap en futloos. Wederom een gekke kronkel, want waar hálen we die energie vandaan? Er is een energie tekort.
En dan bedoel ik niet eens de miljarden liters olie die we oppompen uit de aardbodem. Nee, dan heb ik het over levensenergie. We klampen ons vast aan prestatiedruk, ambitie en vooral veel zelfkritiek. Want dat is onze nieuwe energiebron. Het brengt ons ver, we schoppen het ver, maar we staan ook steeds verder van onszelf vandaan.
We zijn een oplaadbare batterij geworden, die zo nu en dan even opgeladen moet worden. Prijsje hier, medaille daar, of een vakantie met strand waar ik over de zee staar. Dan vraag ik me af waarom ik eigenlijk op moet laden. Mag mijn batterij niet gewoon altijd halfvol zijn? Want als mijn dagen me niet leeg zuigen, hoef ik mezelf ook niet op te laden. Een veel energieneutralere levenswijze lijkt me.
Er zijn dagen dat ik te laat ben. Te laat met laden, te laat met de stekker eruit trekken. Te laat voor de wekker die nog niet eens ingesteld stond. Ik geloof dat ik m'n batterij maar even laat voor wat hij is.
Batterij
Rachel