Het is toch gek dat zich voor mijn wiel, vaak een dier gooit. Of beter gezegd, ze lag heerlijk op het fietspad. Niet zoals de naaktslakken, opzoek naar een nat stukje gras. Nee, gewoon midden op het fietspad omdat het kan. Ik fietste naar een vriend, en kwam haar tegen. Ze lag heerlijk met een paar vriendinnen, die wél op de grasstrook naast het fietspad waren gaan liggen.
Ik kan er wel van genieten, zo'n recalcitrante eend.
Op de terugweg, zag ik haar weer. Misschien genoot ze van de warmte van het asfalt, of had ze geen zin in van die droge grassprietjes die zo prikken. Kon ik maar even begrijpen wat haar bewoog om niet van plaats te veranderen. Gelukkig was ze in die anderhalf uur dat er tussen onze ontmoetingen zat, nog niet aangereden. Geen onoplettende fietsers hier, geen streng eendopperhoofd dat de regels aan het handhaven was. Misschien hield ze wel keuring 1,5m afstand van haar mede-eenden.
Ze kneep haar oogjes toe in de zon toen ik langs reed. Zo arm was ze niet geloof ik.
Arme eend
Rachel